ทันทีที่วางอีกคนลงเป็นเตียง แจบอมก็ก้มลงไปซุกไซ้ลำคอขาว เขาพรมจูบจนทั่วลำคอ และสร้างรอยรักจนเต็มไปหมด มือหนาเลื่อนมือไปยังกางเกงขาสั้นของอีกคนก่อนจะถอดมันออกและโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี พร้อมกับชั้นในของอีกคนด้วย
มือหนากอบกุมส่วนอ่อนไหวของอีกคนก่อนจะชักรูดขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อถูกแจบอมลุกล้ำช่วงล่าง ใบหน้าคมเลื่อนต่ำลงไปก่อนจะครอบริมฝีปากของตัวเองลงไป แจบอมปรนเปรออีกคนได้เป็นอย่างดี จนคนตัวเล็กพอใจ แจบอมรูดรั้งส่วนนั้นอยู่พักนึงน้ำรักของจินยองก็ถูกปลดปล่อยออกมา
“แฮ่ก”
“ทำไมไม่ครางออกมาล่ะครับ เหมือนพี่ทำงานได้ไม่ดีเลยนะครับ”
“ไม่ได้ เดี๋ยวห้องข้างๆได้ยิน”
เนื่องจากหอพักของจินยองเป็นแค่ห้องพักราคาถูก ดังนั้นเวลาดูหนัง หรือฟังเพลงเสียงดังเขามักจะโดนมาเคาะห้องเตือนอยู่บ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะครางออกมาเสียงดัง ทั้งๆที่เขาเสียวจนอยากร้องออกมาใจจะขาด
“แต่คงจะยากหากพี่เข้าไปในตัวหนู”
แจบอมแยกขาของร่างเล็กออก เขาแทรกตัวเองนั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาอีกคนแต่เค้าก็ยังคงไม่ได้ส่งส่วนนั้นเข้าไปสำรวจ แจบอมใช้น้ำรักของจินยองเป็นตัวล่อลื่นในการสอดใส่นิ้วของตัวเองเข้าไปในช่องทางสีหวาน
“อื้อ...” จินยองกัดริมฝีปากล่างของตัวเองเพื่อกลั้นเสียงของตัวเองไม่ให้เล็ดลอดออกไป เมื่อเห็นดังนั้น แจบอมจึงใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ย้ายไปลูบริมฝีปากนั่นอย่างเบามือ
“อย่ากัดปากสิครับ แดงไปหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ช่วยหยุดเสียงนั้นเอง”
ว่าเสร็จแจบอมก็ประกบปากของอีกคนทันที แจบอมบดขยี้ริมฝีปากอิ่มนั่นอย่างเอาแต่ใจ ในเมื่ออีกคนไม่อย่างร้องครางเสียงดังจนรบกวนเพื่อนบ้าน แจบอมก็จะช่วยเอง มืออีกข้างที่กำลังสอดใส่ช่องทางด้านหลังก็เพิ่มจากหนึ่งเป็นสองนิ้ว และสามนิ้ว แจบอมขยับเข้าออกจนอีกคนเริ่มชิน แจบอมผละริมฝีปากออกมาก่อนจะนำส่วนนั้นของตัวเองมาจ่อตรงช่องทางสีหวาน
แจบอมค่อยๆสอดใสส่วนนั้นเข้าไปอย่างช้าๆ แจบอมเลื่อนใบหน้าลงไปจูบจินยองอีกครั้ง แจบอมดูดคลึงริมฝีปากรสหวาน เพื่อให้อีกคนได้ผ่อนคลายความเจ็บปวดที่เขากำลังจะมอบให้
เมื่อจินยองเริ่มเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบ แจบอมจึงดันส่วนนั้นเข้าไปจนสุดโคน
“อ๊า~ พี่แจบอม อื้อ”
“ครับ”
“พี่แจบอมเบาๆสิ อื้อ มันเจ็บ เดี๋ยวห้องข้างๆได้ยิน”
“พี่ทำไม่ได้หรอก หนูก็ร้องเบาๆสิ”
แจบอมเริ่มขยับช่วงล่างเข้าออกโดยไม่สนคำขอของอีกคน แจบอมเริ่มเพิ่มความรุนแรงของตัวเองขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ...” จินยองพยายามกลั้นเสียงของเองไม่ให้ร้องครางออกไป เพราะหอของเขานั้นไม่ได้ดีถึงขนาดนั้นกันเสียงไม่ให้ห้องข้างๆได้ยินได้
“พี่บอกแล้วไงว่าอย่ากัดปาก เสียวใช่ไหม”
แจบอมถอนส่วนนั้นออกมา ก่อนจะดันมันเข้าไปรวดเดียวอีกครั้งเพื่อแกล้งอีกคน
“อ๊ะ พี่แจบอมอย่าแกล้งหนู”
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
ทันทีที่พูดจบแจบอมก็กระหน่ำขยับกายเข้าออกถี่และเร็วขึ้น
“อื้อ พ...พี่แจบอม”
“ชู่ว~ เบาๆสิครับ อ่า~” แรงตอดรัดจากอีกคนก็ทำให้แจบอมข่มเสียงของตัวเองไม่ได้เช่นกัน ยิ่งแจบอมขยับกายเข้าออกแรงเท่าไหร่ จินยองก็ยิ่งกัดปากตัวเองแรงมากขึ้นเท่านั้น เมื่อเห็นดังนั้นแจบอมจึงก้มตัวเองลงไป
“กอดพี่ ถ้าเจ็บมากก็ลงกับพี่ กัดพี่ก็ได้นะ อย่ากัดปากตัวเองเดี๋ยวปากเป็นแผลนะครับ”
จินยองเลื่อนมือขึ้นไปกอดอีกคน เมื่อแจบอมส่งแรงกระแทกเข้ามาจินยองก็ฝังเขี้ยวตัวเองบนลาดไหล่กว้าง มือเล็กจิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังกว้างเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวดของตัวเอง
“พี่แจบอมเร็วอีกสิ หนูจะไม่ไหวแล้ว”
พอได้ยินดังนั้นแจบอมก็เร่งขยับกายจนเตียงสั่นคลอน สิ่งที่จะทำให้ข้างห้องรู้คงไม่ได้เป็นเสียงครางของจินยองแล้วล่ะ แต่มันจะกลายเป็นเสียงขยับของเตียงแทน
“อื้อ...ไม่ไหวแล้ว พี่แจบอม....อ๊า~” ในที่สุดร่างเล็กก็สำเร็จสุขนำแจบอมไปก่อน
“รอพี่ด้วยสิ อ่า~”
แจบอมเร่งความเร็วเพื่อตามอีกคนไป
“อื้อ....พี่กำลังจะตามไป” แจบอมเร่งความเร็วสะโพกของตนจนในที่สุดก็เสร็จสมตามไปอีกคน
“อ่า~ เก่งมาก อ่า~”
แจบอมก้มลงไปจูบอีกคนอย่างนิ่มนวล เขาทำให้อีกคนเจ็บมาพอแล้ว เขาก็ต้องค่อยๆสร้างอารมณ์ที่นุ่มนวลให้อีกคนใหม่ เพื่อที่จะได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ความคิดเห็น